·دستورالعمل های کلی برای انتخاب سنسور مناسب وجود دارد.محل نرم افزار ایده آل دارای پرفیوژن خوب است، مصنوع حرکتی ایجاد نمی کند، برای بیمار راحت است و اجازه استفاده آسان را می دهد.بیشتر حسگرها روی اندام‌هایی مانند انگشت، پا یا گوش کار می‌کنند.
·اندازه سایت برنامه تعیین می کند که از چه اندازه سنسور استفاده شود.سن بیمار عاملی نیست.
·اگر سنسور خیلی بزرگ یا خیلی کوچک باشد، دیود ساطع کننده نور و آشکارساز نور ممکن است در یک راستا قرار نگیرند.این می تواند باعث خواندن اشتباه یا زنگ هشدار شود.
·اگر یک حسگر انگشت خیلی بزرگ باشد، ممکن است قسمتی از آن برود و منبع نور تا حدی از آن خارج شود انگشت را می پوشانداین وضعیت که بای پس نوری نامیده می شود باعث خوانش نادرست می شود.
·اگر انگشتی بیش از حد به سنسور وارد شود، ممکن است توسط سنسور فشار داده شود باعث نبض وریدی می شود.پالس اکسی متر خون شریانی را فقط با حرکت ضربانی آن تشخیص می دهد، بنابراین در این حالت خون وریدی را نیز اندازه گیری می کند.این باعث می شود که خوانش به طور کاذب پایین باشد.
